martes, 29 de diciembre de 2020

2020: cruz e cara



  

Eras a mellor promesa posible

un gran ano feito na luz da historia

 e tan só deixas loito na memoria,

loita e medo, medo e loita invencible.

 

Déixasnos constancia do imprescindible

(buscando unha sentenza absolutoria)

mais só a ciencia nos trouxo esta vitoria

contra un inimigo que era invisible.

 

Aprendemos a vivir sen apertas,

renunciamos a ese sabor de alentos

mais o corazón manda e o peito sinte.

 

Sanitarios nobres de mans abertas

    loitan forte  para virar os ventos.

 Eles van con nós. Vaite dous mil vinte

 

            II

Sendo ti ano de tan triste lembranza

aínda che teño que agradecer

que este meniño viñera nacer

cando case nos fallaba a esperanza.

 

Hugo é liberdade en punta de lanza:

espello que nos abre este amencer

no que aínda poderemos tecer

para ti unha positiva gabanza

 

Aquí está Hugo neste intre complicado:

veu na quentura do noso verán

 curarnos deste tempo tan pechado.

 

Nas súas mans os soños bulirán:

tráevos ledicia nun gran ferrado

cheo espigas para  este novo pan

viernes, 7 de septiembre de 2018

SEGUIMOS CANTANDO POLA CHA


Seguimos cantando pola Cha
para anegala no recendo da túa humanidade,
para que ecoen os teus versos
no rechouchío dos paxaros
que cruzan o "ceio" chairego
como pombas de abril
que, cun sorriso,
espertan o mundo á liberdade.

Latexa en nós o teu canto ceibe
que espertou do sono a Breogán
para facer un soño novo
de matria común,
de humanidade ergueita
e pobo ceibe
que hoxe recende nesta rosa
agromada na cor inmensa
da primaveira eterna
que nos deixaches, Manuel,
para cantar, con voz propia,
                                                              soños de futuro

viernes, 8 de septiembre de 2017

Nas túas verbas






Digo bidueiro, uva, terra dura, labrego, Cha.
Digo pobo, historia, lingua, memoria.
Digo loita, verso, canción, voz ceibe.
Digo Castelao, Bóveda, Reboiras.
Digo soño, patria, utopía tecida.
Digo honestidade, solidariedade, pensamento crítico.
Digo porvir, futuro, horizonte estrelado.
Digo identidade, unidade, orixinalidade.
Digo amor, familia, tenrura, fidelidade.
Digo crenza, militancia, forza, paz.
Digo muíño, muiñeiro, pan de emoción.
Digo Galicia, labrego e mariñeiro.
Digo artesán e obreiros.
Digo oficios e digo oficio de poeta.
Digo, digo, digo ata descubrir
Que é imposible vivir esta identidade
Sen recuncar unha e outra vez
Nas túas verbas.

lunes, 21 de noviembre de 2016

Para andar (A Guzmán)

Para andar

 A Guzmán

Teño xa un aniño
e quero saber do mundo,
percorrendo o meu camiño
coñecendo o máis profundo.

Hei andar montes e prados
e navegar polo mar
para coñecer todos os lados
onde persoas únicas atopar.

Non me importa a cor
senón o que leven no corazón.
Nacín para vivir o amor,
non penso perder ocasión.

Pasiño a pasiño lonxe irei
nas beiras do camiño
moitas flores sementarei
para deixar recendo de cariño.

Canto máis ande
máis hei de saber,
hei buscar quen comigo cante
e a man heille tender.

Moito terei que correr
cando a vida recenda a primavera
e no inverno hei comer
os froitos que ela me trouxera.

Teño que medrar moito
para facer unha vida nova,
hei aprender de todo o que escoito
ata do meu saber dar proba.

Mais agora tócame andar,
agatuñarei polas miñas ilusións
e moitos amigos hei atopar
dependendo de cada ocasión.

Nacín para abrir saídas
que non teñen saída de seu.
Agárdame vida

que alá vou eu!

miércoles, 7 de septiembre de 2016

CANDO TODO ES TI

Todo se aprende en ti
porque nos teus versos
aflora un lar de emocións
chamado Galiza.
Galiza agroma en cada recuncho
eternizado na túa lira
coma un porvir perfecto
que ten na utopía
un camiño por desbrozar.
Nos teus versos
unha longa Chá convértese
na patria soñada
e comeza un camiño
de pedagoxía
onde cada cousa
sabe a ti.
Todo se aprende en ti
e a túa voz ecoa
onde pronunciamos a liberdade
porque en ti fomos felices
e descubrimos que na nosa forza infinda
un carballo bebe a cerna da terra
eternizando o noso ser galego
polos séculos que virán
xusto aquí
onde todo es ti
xusto agora

cando todo es ti.

lunes, 25 de abril de 2016

O caravel do teu soño


Liberdade:
rúa chea de música
habitando versos
que aloumiñan utopías
para os días do mañá.
Soño fondo de porvir
no que nacen nenos
nunha primavera de flores vermellas.
Cama onde dous corpos
deconstrúen revolucións
para facer rios de novas vidas
sempre, sempre ceibes.
Canto inmenso de porvir
que nos leva do millo verde
ás amoras maduras de setembro.
Abril, que nos espreguiza
como unha nai
que ergue ao seu fillo
para facer realidade
o soño.
Praza, sempre precisa,
sempre aprazada,
sempre á espera.
Praza, ceibe,
que hoxe se enche
nese soño eterno
no que ti e eu
saboreamos entre ginjinha
e licor café
os sabores eternos da liberdade.
Por ti,
 por min,
polos que virán,

25 de abril, sempre.